موج دوم
 

تقریباً 800000 مودم در سال 1983 به فروش رسیدند و پیش بینی می شد که تعداد مودمهای عرضه شده در سال 1984به یک میلیون عدد برسد.در کنار مودمهائی که از قبل ارائه شده بودند، این مجموعه یک بازار قابل ملاحظه را برای تمام انواع سرویس های آنلاین فراهم می کرد.
MCI Telecommunications سرویس پست الکترونیکی 100 میلیون دلاری خود را با نام MCI Mail در سپتامبر سال 1983 راه اندازی کرد.ورود MCI Mail به این بازاردر حال رشد، از جنبه های مختلفی دارای اهمیت بود. بعنوان مهمترین نکته، می توان به این واقعیت اشاره نمود که این اولین شرکت بزرگ با یک نام تجاری معتبر بود که یک سرویس آنلاین تجاری را راه اندازی می کرد.MCI Mail که یک سرویس business/consumer ترکیبی به حساب می آمد، پتانسیل لازم برای رشدی سریعتر از سرویس های آنلاین موجود ( در آن زمان ) و احتمالاً حتی انتقال پست الکترونیکی به یک سطح عمومی را در اختیار داشت.فروشندگان مختلفی از جمله Dialcom( که در این زمان توسط British Telecom خریداری شده بود) Compuserve وسایر سرویس های آنلاین عمومی و اختصاصی، از قبل به بازارeMail تجاری سرویس دهی می کردند. درواقع تعدادی از شرکت ها در بازار مصرف کنندگان و گروه دیگری در بازار بنگاه های تجاری فعال بودند.MCI Mail هردو بازار مذکور را هدف گرفته بود.
سیستم MCI برای بنگاه های تجاری کوچک و اشخاصی که می توانستند از یک سرویس" فقط eMail " بهره گیری نمایند، فوق العاده بود. با اینحال، سرویس مذکور به آسانی مقیاس دهی شده بود تا شبکه های eMail شرکتی که همانند شبکه های خصوصی عمل می کردند را میزبانی نماید ( همانند کاری که Compuserve در اوایل دهه 1970 برای شرکت هائی نظیر General Motors انجام داده بود).
MCI Mail از هر ویژگی قابل تصور eMail برخوردار بود. علاوه بر ارسال، پاسخ دهی ( Replying)، بایگانی، کپی، فهرستهای پستی و تأییدیه تحویل، سرویس MCI Mail گزینه های خصوصی تری نظیر صدور صورتحساب پروژه سرویس Fax، سرویس های ارسال کپی چاپی ( Hardcopy Mailing) و همچنین تلکس را ارائه می کرد.

یک ویژگی منحصر به فرد در این سرویس، تحویل نسخه چاپی نامه در همان روز بود. این یک فرآیند کاملاً سرراست و آسان به حساب می آمد. کاربر می توانست یک نامه چند صفحه ای را Upload یا تایپ نموده، نام و آدرس پستی گیرنده ( یا گیرندگان ) را وارد کرده و سپس گزینه send را انتخاب نماید. نامه مربوطه در نزدیک ترین شهر به آدرس های مورد نظر چاپ می شد. از اینجا به بعد، یک پیک باید نامه را بطور دستی به گیرنده تحویل میداد. این روش کاملاً موفق بود و Federal Express بعداً ایده مذکور را در سرویس ZapMail خود کپی کرد.
در ابتدا، MCI Mail یک Gateway را به سرویس Dow Jones News/Retrieval ارائه می کرد.MCI در اولین روز فعالیت خود شاهد بود که 55000 نفر از مشتریان DJNS از این Gateway استفاده کردند.این سرویس در عین حال پیشگام برقراری ارتباط eMail با اینترنت به حساب می آید و Vint Cerf را برای سرپرستی این تلاش استخدام کرده بود. از سوی دیگر، MCI Mail بعداً به یک بخش مهم از چیزی بود که وقتی NSFNet(National Science Foudation Network را در اواخر دهه 1980 ایجاد کرد، به Backbone اینترنت تبدیل گردید.
AT&T با AT&T Mail به این سرویس پاسخ داد که به عنوان یک محصول ارتباطی شرکتی بازاریابی می شد. AT&T Mail از نظر سرویس ها کاملاً با MCIMail انطباق داشت، اما استفاده از آن پیچیده تر بود. یک ویژگی جدید در این سرویس، Mail Talk بود که به کاربر امکان میداد با یک شماره صوتی رایگان تماس گرفته و قرائت eMail خود با یک صدای مصنوعی را بشنود. حضور این بازیکنان بزرگ، تأثیر چندانی بر سرویس های آنلاین مخصوص مصرف کنندگان عام نداشت. اکثر صاحبان کامپیوترها، تلاش می کردند تا کاری بیش از صرفاً ارسال و دریافت eMail را انجام دهند. استقرار سرویسها برای اضافه نمودن اعضای جدید ادامه پیدا کرد و گروهی از پیشگامان نیز مشغول کار بر روی دومین موج از سرویس های ویژه مصرف کنندگان بودند.

DELPHI
 

Wesley Kussmaul یکی از پیشگامانCambridge در سال 1981 ایده ای را در سر میپروراند. او باید حقوق مربوط به یک دائره المعارف را خریداری کرده، آن را در فایل های الکترونیکی تایپ نموده و سپس در یک فرمت قابل جستجو به صورت آنلاین ارائه می کرد. مشتریان می توانستند از طریق شماره گیری مستقیم و یا Yymnet یا Telenet با این سرویس تماس گرفته و با پرداخت اندکی برای هر دقیقه به آن دسترسی پیدا نمایند.
دایره المعارف مورد نظر او Cadillac Modern Encyclopedia بود که در سال 1973 توسط Random House منتشر شده بود. Kussmaul برای دریافت حق امتیازهای مربوطه به مذاکره پرداخت و سپس ترتیبی داد تا این دایره المعارف 1951 صفحه ای به صورت فایلهای متنی ASCII تایپ شود. در مرحله بعد، او قراردادی را برای میزبانی فایل های دایره المعارف به همراه یک برنامه بانک اطلاعاتی، یک برنامه صدور صورتحساب و چند برنامه ساده دیگر، با یک سرویس Time-Sharing در تگزاس منعقد نمود. این یک مثال کتاب درسی از " خود راه اندازی " یک تجارت به حساب می آمد، چیزی شبیه به آنچه که von Meister با The Source انجام داده بود، اما با عرضه یک محصول منحصر به فرد.
این سرویس مخصوص مصرف کنندگان عام در ابتدا با نام Kussmaul Encyclopedia شناخته می شد، اما در ماه مارس 1983 به DELPHI تغییر نام داد ( به یاد Delphic Oracle از افسانه های اساطیر یونان باستان ). DELPHI نیز باید همانند الهه مذکور به مرجع دانش و احتمالاً فرزانگی تبدیل می شد.
Dan Bruns که بعداً ریاست شرکت مادر DELPHI یعنی (GVC (General Videotex Crop. را بر عهده گرفت، در سال 1983 به این شرکت پیوست یعنی زمانی که سرویس مذکور یک گسترش سریع را آغاز کرده بود. او در خاطرات خود می آورد:" ما سیستمهای گپ زنی و یک تابلوی اعلانات ساده داشتیم. همچنین یک برنامه پیش نمونه وجود داشت که Collaborative Novel نامیده می شد و ایده اصلی آن همکاری عده ای از کاربران برای ایجاد یک رمان جدید بود."
او همچنین اشاره می کند که:" هنگامی که من کارم را آغاز کردم، گروه مشغول برقراری ارتباط با Newsfeed های گوناگون بود و تلاش می کرد تا به تأمین کنندگان اطلاعات متصل شود. ما Gateway هائی را برای دسترسی به بانک های اطلاعاتی خارجی به سرویس هایی نظیر Dialog و Dialcomایجاد کردیم."
در سال 1984، ویژگی گپ زنی ( که Conference on DELPHI نامیده می شد.) و سیستم تابلوی اعلانات با یک سیستم خبررسانی، بانکهای اطلاعاتی و ردیابی کاربر در SIGs ترکیب شدند. Burns در آن زمان برنامه نویس اصلی سیستم SIG به حساب می آمد.
SIGs در مرکز فعالیت DELPHI قرار گرفته بود، درست همان جایگاهی که تالارهای گفتگو ( Forums ) بر روی Compuserve داشتند. بعنوان یک شباهت دیگربا Compuserve، هر مدیر SIG درصدی از درآمد ناخالص ایجاد شده توسط SIG خود را دریافت می کرد. در اواخر دهه 1980، اصطلاح SIGs جای خود را به " Groups and Clubs" داد.
DELPHI کارخود را در ماه مارس سال 1983 آغاز کرد، علاوه بر eMail، دایره المعارف Kussmaul Encyclopedia ( که به طور مرتب بروزرسانی می شد)، بانک های اطلاعات و SIG ها، یک مجموعه از سرویس های تقریباً مشابه با عرضه های Compuserve نیز به آن اضافه شدند. این سرویس ها مواردی نظیر AP News، و پیش بینی های هوا شناسی،آگهی های تبلیغاتی طبقه بندی شده، یک فهرست راهنمای اعضاء گزارش های Violette Wine ، سرویس های Security ive، یک آژانس مسافرتی و تعدادی از سرویس های معادل با عرضه هایCompuserve را در بر می گرفتند. تعداد زیادی از سرویسهای Gateway نظیرU-Stor Online NAICO ( North American Investment Crop) Dialogcomp,Dialogcom,OAG سرویسهای ترجمه GlobalLINK و امثالهم نیز در نظر گرفته شده بودند.
سیستم کنفرانس ( Chat DELPHI) احتمالاً محبوب ترین ویژگی آن به حساب می آمد. همانند تالارهای گفتگوی Compuserve ( و بعدها RoundTableهای Genie) اکثر SIGهای DELPHI اقدام به برگزاری Chat های هفتگی می کردند. در میان به یاد ماندنی ترین گپ زنیهای DELPHI می توان به گفتگوی منظم چهارشنبه شب ها در تالار گفتگوی علمی تخیلی ( Science Fiction ) اشاره کرد. KZIN مدیر SIG مربوطه از سال 1985 یک گپ هفتگی را میزبانی می کرد که تعداد زیادی از نویسندگان و ناشرین حرفه ای علمی تخیلی نظیر
Barbara Delaplace,Person,Martha Soukup,Resnick,Micheal A.Banks,Jack L. Chalker,Lawrence,Watt-Evans,Gardner Dozois,Pat Cadigan,Mike Lawerence مکرراً در آن شرکت داشتند.
عرضه های منحصر به فرد DELPHI، شامل یک رمان اشتراکی در حال پیشرفت، گروه های خصوصی ( GroupLink) و Delphi Oracle ( که قرار بود برای هر پرسشی جواب داشته باشد) بودند. Boston Computer Exchange ( که همچنین تحت عنوان BCEیا BoCoEx شناخته می شد) نیز بر روی DELPHI حضور داشت. BCE در سال 1982 کارخود را بعنوان یک فهرست کاغذی که برای فروش یا معاوضه ارائه شده بودند، آغاز کرد.این فهرست، مدت کوتاهی پس ازآغاز کار خود بعنوان یک BBC بصورت آنلاین نیز راه اندازی گردید. در سال 1983، بانک اطلاعاتی مربوطه بر روی DELPHI قرار گرفت و تا توقف فعالیت تجاری این سرویس در دهه 1990 همچنان قابل دسترسی بود ( و بطور منظم بروز رسانی می شد). بعلاوه، این سرویس فرآیندی را توسعه داده که می تواند بعنوان اولین سیستم حراجی آنلاین در نظر گرفته شود. هنگامی که Compuserve سرویس On line Mall خود را در سال 1989 راه اندازی کرد،BCE اولین فروشگاه آنلاین آن را در اختیار گرفت.
نهایتاً DELPHI به یک مینی کامپیوتر DEC VAX اجاره ای در Combridge انتقال پیدا کرد، یعنی همان محلی که دفاتر مرکزی شرکت در آن قرار گرفته بودند. DELPHI بعداً یک VAN دیگر را نیز در اختیار گرفت تا سرعت و ظرفیت کاربران خود را افزایش دهد. بخشی از نقشه تجاری اصلی DELPHI عرضه نسخه های" محلی " از سرویس در شهرهای بزرگ بود که در اواسط دهه 1980 با Boston و Kanasas City آغاز شد. این سرویس ها بر ویژگی های ارتباطی و اطلاعاتی محلی تمرکزداشتند که به همراه چند عرضه سرویس کشوری ( مجموعاً ) با یک نرخ ثابت ارائه می شدند. کاربران می توانستند با یک شماره تلفن محلی تماس برقرار کنند که باعث حذف سربار هزینه های شبکه Packet-Switched می گردید. بعلاوه، کاربران محلی DELPHI در صورت تمایل می توانستند از طریق یک Gateway به سرویس کشوری انتقال پیدا کرده و نرخ های معمولی DELPHI را بپردازد.
متأسفانه، نسخه های Boston و Kanasas City سرویس DELPHI نتوانستند مضمون محلی کافی را تهیه کرده و یا بیابند تا به عرضه های راضی کننده تبدیل شوند، اما DELPHI همچنان به رشد کشوری خود ادامه می داد. در طول سالهای اوایل دهه 1980، این سرویس باThe Source برای تصاحب مقام دومین سرویس بزرگ آنلاین ویژه مصرف کنندگان عام رقابت می کرد. DELPHI در عین حال مجوز سرویس های خود را در آرژانتین ارائه کرد و یک اتصال ( Link) را در بین DELPHI/Argentina و نسخه آمریکائی سرویس خود برقرار نمود.
افزایش سرویس های آنلاین منطقه ای
DELPHI ایده بسیار خوبی را با سرویس های آنلاین منطقه ای خود ارائه نمود، حتی با وجود آنکه سرویس های مذکور چندان موفق نبودند. پس از مدتی، تنوعی از سرویس های آنلاین منطقه ای در شهرهای سراسر ایالات متحده راه اندازی شدند. ما در اینجا بطور خلاصه به بررسی چند نمونه از این سرویس ها خواهیم پرداخت: Keycom در شیکاگو،Gateway در لس آنجلس، Electra در سینسیناتی و Georgia On line در آتلانتا.
البته در نظر داشته باشید که انبوهی از سرویس های Videotex,teletex و سایر تجربیات آنلاینی که در اوایل دهه 1980 راه اندازی شدند، سرنوشتی غیر از شکت نداشتند.Keycom بعنوان یک سرویس دو رگه در نظر گرفته شده بود که باید همانند Telidon کانادائی کار می کرد: پخش اطلاعات بصورت Teletext و دریافت فرامین و سایر ورودی های کاربر از طریق مودم. اما Keycom در فاصله ما بین مراحل اولیه طرح ریزی خود در سال 1981 و راه اندازی آنلاین نهائی خود در سال 1984 به یک سرویس کاملاً مبتنی بر مودم تبدیل گردید. استفاده از این سرویس با استفاده از یک ترمینال ویژه که توسط Honeywell تولید شده بود (چیزی شبیه به Sceptre شرکت AT&T) امکانپذیر بود. این ترمینال 750 دلار قیمت داشت اما کاربران می توانستند آن را اجاره کنند. دسترسی Keycom به ترمینال محدود نشده بود و هر فردی با یک کامپیوتر شخصی IBM ( یا سازگار با آن ) می توانست از طریق یک نرم افزار خاص با Keycom ارتباط برقرار نماید. با اینحال، کاربران کامپیوتر با مشکل مواجه بودند زیرا کاربران تنها با بهره گیری از ترمینال Keycom می توانستند گرافیک های NAPLPS سیستم را مشاهده کنند. اکثریت سهام Keycom به Centel ( یک تأمین کننده سرویس تلفن منطقه ای ) تعلق داشت و سرمایه گذاری بزرگ بعدی ( 30 درصد ) توسط Honeywell انجام شد. علاوه بر Honeywell ، مجموعه های بزرگی نظیر Chicago Sun-Times و Field Enterprises نیز به Keycom علاقه نشان دادند. Rupert Murdoch که یک فرد با نفوذ در حوزه رسانه به حساب می آمد نیز Keycom را بعنوان اولین مرحله شرکت News America Crop به دنیای آنلاین انتخاب نمود. البته این آخرین تلاش Murdoch نیز نبود.
سرویس Los Angeles Gateway که در سایه توجه Times - Mirror Company راه اندازی گردید، آزمایش های میدانی خود را در اواخر سال 1984آغاز کرد. Gateway به Viewtron شباهت داشت و از ترمینال Sceptre شرکت AT&T استفاده می کرد. این سرویس برای بهره گیری از قابلیت های گرافیکی Sceptre شرکت AT&T استفاده می کرد. این سرویس برای بهره گیری از قابلیت های Sceptre جهت ارائه آگهی های تبلیغاتی در نظر گرفته شده بود. طرح تجاری این سرویس بر اساس تأمین 70 درصد از درآمد با تکیه بر تبلیغات و 30 درصد باقیمانده از هزینه های اشتراک پرداخت شده توسط مشترکین، ارائه شده بود.
کامپیوترهای خانگی درابتدا از بازار این سرویس کنار گذاشته شده بودند، تا زمانیکه Gateway یک نرم افزار تقلید ترمینال را برای کامپیوترهای شخصی IBM و مدل های سازگار با آنها توسعه داد. با این حال، کاربران کامپیوتری در اینجا نیز همانند Keycom نمی توانستند گرافیک هایی که بر روی نمایشگرهای کاربران ترمینال ظاهر می شدند را ببینند.
Electra یک سیستم Teletext رایگان بود که در فاصله سال های 1982 تا 1993 بصورت آنلاین ارائه می شد. این سرویس توسط Taft Broadcasting در سینسیناتی اوهایا اداره می شد. علیرغم فعالیت برای مدتی بیش از یک دهه، Electra هرگز نتوانست به یک پایگاه اشتراک چشمگیر دست پیدا کند و اکثر قریب به اتفاق جمعیت این شهر هرگز از وجود آن آگاه نشدند. دسترسی به این سرویس مستلزم استفاده از یک جعبه Decoder گرانقیمت ویا یک مدل خاص از تلویزیون Zenith با یک Decorder Teletext ویژه بود.
Taft فعالیت های تبلیغاتی اندکی را ترتیب داد، حتی با وجود آنکه Electra برای هر شخصی که " Super Station "WTBS را از طریق کابل دریافت می کرد و همچنین تمام ساکنین سینسیناتی قابل دسترسی بود.

اولین شکست دات کام
 

Georgia On line در آتلانتا، مثال دیگری از یک سرویس آنلاین محلی مبتنی بر مودم و کامپیوتر به حساب می آمد.این سرویس در سال 1984 توسط Bill Louden,Al Keener,Larry Sturtz و جمع دیگری از مدیران سابق Compuserve راه اندازی شد که شرکت مذکور را بخاطر عدم رضایت از تغییرات مدیریتی ترک کرده بودند.
به گفته Louden، تعداد زیادی از 16 متخصصی که CIS را در ابتدا راه اندازی کرده بودند " توسط مدیران بخش فعالیت های ویژه بنگاه های تجاری در Compuserve به حاشیه رانده شدند. آنها شاهد موفقیت در فعالیتهای تجاری حوزه مصرف کنندگان عام بودند و بسیاری از آنها تدریجاً ما را تحت فشار گذاشتند. ما می دیدیم که این افراد هر روز وارد بخش های کاری ما می شوند و کار خود را از همان سطحی که ما شروع کرده بودیم آغاز نمی کردند، بلکه آنها به رؤسای ما تبدیل می شدند. بنابراین، یک مشکل جدی در این زمینه وجود داشت."
این شرایط در سال 1984 به نقطه اوج خود رسید، زمانیکه Louden و سایر همکاران او تصمیم گرفتند تا یک فرصت جدید را دنبال کنند. او می گوید:" همه ما این فکر کلی برای راه اندازی یک سرویس جدید بهتر از Compuserve را در ذهن داشتیم. ما می خواستیم این سرویس را با اطلاعات محلی ایجاد کرده و آن را با استانداردهای باز و بر اساس یونیکس ( در آن زمان 5 System) توسعه دهیم. تعداد ما درآن زمان به 8 نفر می رسید. شرکتی با نام Georgia On line را تأسیس نموده و تلاش کردیم تا سرویسی را در آتلانتا راه اندازی نمائیم.
او در پاسخ به پرسش در زمینه علت انتخاب آتلانتا می گوید:" در آن زمان، آتلانتا بزرگترین ناحیه شماره گیری محلی در کشور به حساب می آمد. در عین حال، ما Georgia Tech را نیز در اختیار داشتیم. این سیستم بر اساس Convergent Technologies MegaFrames پایه گذاری شده بود. جعبه های مربوطه تقریباً 50000 دلار قیمت داشتند که در آن زمان نسبتاً ارزان، مستحکم و کاملاً مناسب بودند. متأسفانه این محصولات بعداً با مشکلات فنی فراوان در سخت افزار خود نیز مواجه شدند."
" تئوری این بود که اگر ما تولید این موارد و جمع آوری مضمون را بصورت محلی انجام دهیم، می توانیم حق امتیاز ارائه آنها واشنگتن و نیویورک را دریافت نمائیم. در واقع این سرویس به Citysearch شباهت داشت، اما 10 سال زودتر".
Georgia On line باید سرویس های خرید،eMail یک راهنمای رویدادهای محلی و آگهی های تبلیغاتی طبقه بندی شده را با یک نرخ ثابت ( 12 دلاردرماه) ارائه می کرد. برای یک هزینه اضافی6 دلار برای هر ساعت، اعضاء می توانستند به سرویس های Chat، تابلوی اعلانات وبازیهای آنلاین دسترسی داشته باشند.
Georgia On line در واقع اولین سرویس دات کام نیز به حساب می آید که بخشی از آن بر روی منابع اینترنت ایجاد شده بود.همانطور که Louden بعداً توضیح داد،" در آن زمان، تنها 6 ماه از عمر دامنه دات کام می گذشت. ما تلاش کردیم تا سیستم را با استفاده از منابع دات کام ایجاد کنیم: با Usenet و تمام قابلیت های یونیکس در آن زمان. ما چند ماه وقت و احتمالاً سه چهارم میلیون دلار که توسط من و سایر سرمایه گذاران تأمین شده بود را برای توسعه محصول مورد نظر خود صرف کردیم."
اما مردم برای پیوستن به این سرویس صف نکشیده بودند. Louden می گوید: " بسیار دشوار بود که بیرون بروید و با بحث با مصرف کنندگان بپردازید، زیرا پاسخ اکثر مردم این بود که مگر دیوانه شده اید؟ دات کام؟ ما هرگز برای چنین چیزی پول پرداخت نمی کنیم."
" در واقع ما به حدی از زمان جلوتر بودیم که هیچکس تصور نمی کرد حاضر به پرداخت پول برای چیزی باشد که مبتنی بر Usenet یا اینترنت است. اکثر مشتریان احتمالی شامل سازمان های دولتی، نظامی و دانشجویان بودند که این امکانات را به صورت کاملاً رایگان در اختیار داشتند. گرایش عمومی کاملاً مشخص بود و ما با این واکنش مواجه می شدیم که: از ما می خواهید برای چنین چیزهائی پول پرداخت کنیم؟ ما برایCompuserve پول پرداخت خواهیم کرد اما اگر می خواهید سرویسی را بر اساس این استانداردهای باز و یونیکس برایمان ایجاد کنید، ما هرگز پولی را بابت آن پرداخت نخواهیم نمود."
Louden و گروهش در زمینه جمع آوری مضمون محلی برای این سرویس نیز با مشکلات فراوانی مواجه بودند. Louden در جمع بندی خاطرات خود می گوید:" ما محصول بسیار جالب توجهی را ایجاد کردیم، اما نتوانست کار خود را انجام دهد. از بعضی جنبه ها، من در سال 1984 می توانستم پیش بینی کنم که ما اولین بمب دات کام خواهیم بود. شرکت مذکور نهایتاً دچار ورشکستگی گردید."

اولین سرویس آنلاین جهان
 

Warner Sinback، مدیر عملیات بازاریابی GE طی یک مصاحبه در سال 2004 گفته بود:" من اولین سرویس اطلاعاتی آنلاین تجاری جهان را در داخل GE پیاده گذاری کردم. این سرویس به سرعت رشد کرد، به حدی که یکی از همکاران من چند سال بعد می گفت اگرعبارت Time-Sharing"" را با صدای بلند در Wall Street بیان کنی، همه به سمت تو پول پرتاب خواهند کرد."
آیا اولین سرویس آنلاین تجاری جهان توسط GE راه اندازی شد؟ تاریخ از این ایده حمایت می کند. General Electric کار تولید کامپیوترهای Mainframe را در سال 1952 آغاز کرد، زمانی که شرکت مذکور به این نتیجه رسید که چون بزرگترین کاربر سرویس های کامپیوتری در کشورت به حساب می آید ( البته به استثناء سازمان های دولتی فدرال )، می تواند پول زیادی را با ورود به این تجارت صرفه جوئی کند. تا سال 1964، GE یکی از 8 تولید کننده بزرگ کامپیوتر در جهان به حساب می آمد.
GE برای بهره گیری از تخصص کامپیوتری خود و سخت افزارهای موجود، تصمیم گرفت تا دفاتر خدمات کامپیوتری را در 4 مرکز کامپیوتری خود ( Chicago,New York,Schenectady و Phoenix ) راه اندازی نماید. نقشه کلی، استفاده از کامپیوترهای هر محل برای انجام کارهای پردازش دسته ای در مواقعی بود که برای شبیه سازی ها مورد استفاده قرار نمی گرفتند. سرپرست عملیات کامپیوتری یعنی Louis Rader تصمیم گرفت فردی را برای اداره این تجارت استخدام نماید.
او Warner Sinback را انتخاب کرد، سرپرست عملیات بازاریابی در واحد سیستم های دفاعی General Electric Sinback تازه از سرکشی به مراحل نصب سیستم های کنترل سلاح های هوایی در آلمان شرقی و غربی برگشته بود. Sinback با تجربیات اولیه Time-Sharing توسط John Kemeny ( که از یک کامپیوتر قرض داده شده به دانشگاه توسط GE برای توسعه آن استفاده کرده بود) در Dartmouth، آشنائی داشت. او به این نتیجه رسید که Time-Sharing از امکانات تجاری خوبی برخوردار است و این ایده را با مهندسین GE مطرح نمود.
در اوریل سال 1965، نرم افزار Time-Sharingتوسعه یافته در Dartmouth با یک سیستم Time-Sharing مورد استفاده در داخل شرکت انطباق پیدا کرده بود. این سیستم برای برقراری ارتباطات از شبکه تلفن کشوری اختصاصی GE استفاده می کرد. تا انتهای سال، تعداد مشتریان GEIS تقریباً به بالاترین سطحی رسیده بود که می توانست اداره نماید. در طول چند سال بعد، GEIS یک شبکه دیتای بین المللی را بوجود آورد تا سرویس هائی را در خارج از ایالات متحده ارائه نماید.
GEnie بر روی یک سیستم عامل Mainframe موجود با نام GCOS ( General Comprehensive Operating System ) پایه گذاری شده بود که Louden آن را بعنوان " محرمانه " ( Arcane) توصیف می کرد. ایجاد یک سیستم Menu-Driven بر روی چارچوب موجود تا حدودی یک چالش به حساب می آمد، همانطور که ایجاد یک سیستم eMail از یک سیستم منسوخ که به گفته Louden " برای دیوانگان کامپیوتری ساخته شده بود" چنین چالشی را به همراه داشت.
آنها توانستند بخش عمده ای از سیستم GCOS را با حیله هائی نظیر امکانپذیر نبودن این فرآیند که هر کاربر یک آدرس eMail متفاوت با ID حساب کاربریش را به خود اختصاص دهد، مخفی نمایند. IDهای حسابهای کاربری GEnis چیزی شبیه به XVY61106,xxx بودند، درست همانند کد عددی آدرسهای پست الکترونیکی Compuserve. آدرس eMail هر فرد در واقع " نام مستعار" او نیز به حساب می آمد، همان نامی که او با آن در گپ زنی ها، پستهای BBS و امثالهم به سایر کاربران معرفی می گردید. این نام مستعار که می توانست چیزی شبیه به MIKEBANKS یا BILL باشد، یک سطح اضافی از امنیت را فراهم می کرد. از آنجائیکه یک هکر احتمالی نمی توانست Logon ID یک عضو را بدون تمایل خود او بدست آورد، هیچ راهی برای Log-on نمودن بر روی سیستم بعنوان یک عضو دیگر وجود نداشت.
GEnie کار خود را در اکتبر سال 1985 آغاز کرد، با مواردی که عرضه های ابتدائی یک سرویس آنلاین به حساب می آمدند:eMail یک شبیه ساز CB با نام LiveWire، تابلوهای اعلانات و SIGهای کامپیوترهای شخصی ( RoundTable ها در فرهنگ لغات GEnie ) اخبار، پیش بینی های هوا شناسی و گزارش های ورزشی همانند اکثر سرویس های دیگری بودند که در آن زمان ارائه می شدند.
عرضه های مربوط به بازی بسیار ابتدائی بودند، اما به سرعت تغییر کردند. Louden نیروی محرک توسعه بازی ها در Compuserve به حساب می آمد و بازیهای آنلاین چند کاربره به یک تمرکز عمده در GEnie تبدیل شدند.
از جنبه قیمت، 5 دلار در ساعت برای هر دو ارتباط 1200bpsو2400bps باعث گردید تا هزینه GEnie بطور کارآمدی نصف هزینه Compuserve) یک هزینه اضافی را برای سرعت های دسترسی بالاتر از 300pbs دریافت می کرد).

چه چیزی در این نام نهفته است؟
 

نام GEnie ناگهان از آسمان نیفتاده بود. اولین پیشنهاد Louden این بود که با پرداخت مبلغی از یک نفر بخواهند نام مناسبی را برای سرویس مربوطه ارائه کند. این شیوه برای انجام کارها در آمریکای تجاری کاملاً متداول بود. او می گوید:" GE در ابتدا 60000 دلار را برای راه اندازی این تجارت در اختیار من قرار داد و من بخش عمده ای از این مبلغ را برای تلاش جهت رسیدن به نام GEnie خرج کردم. این یک شکست بزرگ به حساب می آمد. مدیریت به من گفت که از BBD NeedhM استفاده کرده و از پرسنل بازاریابی GE در نیویورک کمک بگیرم. بنابراین ما به سراغ آنها رفتیم و با این پاسخ روبه رو شدیم که 50000 دلار به ما بدهید تا یک نام مناسب برایتان پیدا کنیم".
" من ملزومات خود را در اختیار آنها قرار دادم و گفتم: ببینید، این یک فعالیت تجاری شبانه است که یک تجارت مبتنی بر سرویس به حساب می آید و ما می خواهیم GE تحت هر شرایطی در نام آن وجود داشته باشد. ما می خواهیم نامی جادوئی و مبتنی بر فناوری را بدست آوریم. آنها پس از مدتی با یک فهرست از نامها به سراغ من آمدند که بهترین گزینه آن Albert برای نام آلبرت اینشتین بود".
من تقریباً به حالت گریه به خانه برگشتم زیرا 50 هزار دلار از بودجه 60000 دلاری را خرج کرده بودم. من و همسرم شروع به بررسی فرهنگ لغات کردیم. من گفتم:" بیا کار را با Gها شروع کنیم و ببینیم چه گزینه هائی را پیدا خواهیم کرد. در واقع ما به جستجوی هر نام احتمالی با شرط وجود GE نظیر Imagine و Imagination پرداختیم. به این ترتیب بود که عبارت genie را پیدا کردیم ، همان نامی که می توانست همه جنبه های مورد نظر ما را برساند، ولی حالا باید مشخص می کردیم که این نام می تواند خلاصه ( سرنام ) چه عبارتی باشد.
به این ترتیب ما نام GEnie را انتخاب کردیم که می توانست سرنام " General Electric Network For Information Exchange" باشد. من پیدا کردن این نام را مدیون همسرم هستم و در واقع باید 50000 دلار را به او می دادم.
منوی اولیه GEnie چیزی شبیه به این بود:
GEnie TOP Page 1
GE Information Services
About GEnie...2.New on GEnie.1
GE Mail 4.Livewire CB.3
Computing 6.travel.5
Finanace&.Shopping.7
News 10.Games.9
Professional 12.Leisure.11
Reference 14.Logoff.13
Enter#,< P > Revious,or < H >elp
-?Command
GEnie تمام ویژگی های ابتدایی آنلاین را ارائه می کرد و سپس موارد بیشتری به آن اضافه شدند. در طول یک سال بعدی، آیتم های منوی این سرویس به یک تنوع فزاینده از سرویس ها و محصولات غنی گسترش پیدا کردند.
GEnie از پتانسیل لازم برای رقابت با Compuserve برخوردار بود، اما Louden در ابتدا از این موضوع اطمینان نداشت. او اعتراف می کند که " بزرگ ترین وحشت من این بود که مستقیماً با Compuserve مواجه شویم. من تازه آنها را ترک کرده بودم و می دانستم که تالارهای گفتگو نقطه قوت اصلی آنها به حساب می آیند، بنابراین فکر می کردم که ما نمی توانیم با Forumهای Compuserve بطور مستقیم مقابله کنیم. اینکار در آن زمان می توانست یک خودکشی واقعی باشد. در نتیجه ما تلاش کردیم تا بیشتر به محصولات سرگرمی شخصی گرایش پیدا کنیم، مواردی نظیر محصولات بازی که Compuserve پس از خروج من بر روی آن تمرکز نکرده بود. بعضی از محصولات برای بازار بنگاه های تجاری کوچک نیز می توانستند در این گروه قرار بگیرند".
" اما پس از گذشت یکسال، ما متوجه شدیم که عملاً موفقیت های چشمگیری را در بخش RoundTable بدست آورده ایم، حتی بیش از آنچه که در حوزه Computing انتظار داشتیم. ما فکر نمی کردیم که بتوانیم مشتریان را برای سوئیچ به سرویس های خود متقاعد نمائیم. اما بسیاری از کاربران معتقد بودند که Compuserve به آنها توجهی ندارد ( بسیاری از مشتاقان کامپیوتری اولیه در میان این گروه قرار داشتند ). به این ترتیب ما تعداد زیادی از مشتریان را بدست آوردیم.
" در نهایت ما توانستیم 260000 دلار را تا انتهای سال بدست آوریم " این آماری است که Louden خصوصاً به آن افتخار می کند، زیرا در یک دوره زمانی 90 روزه بدست آمده، او می گوید:" درست همانطور که Compuserve محل رشد من به حساب می آمد، GEnie نیز فرزندم بود."
سرویس های دیگر نیز مشتریان خود را به GEnie واگذار کردند، اما احتمالاً تعداد مشتریانی که از به سمت GEnie گرایش پیدا کردند از تعداد مشتریان مشابه در Compuserve کمتر بود، هر چند که از دست دادن هر مشتری برای The Source ناخوشایندتر بود. در هنگام آغاز فعالیت GEnie، سرویس های The Source و Compuserve به ترتیب 40000 و 130000 عضو داشتند( و هر دو شرکت در جایگاه پائین تری نسبت به DJNS قرار داشتند که ادعا می کرد 300000 عضو دارد).
The Source اقدام به تقویت سخت افزارهای خود نموده و چند ویژگی مهم جدید نظیر Chat و SIGها را به منوی خود اضافه کرد. این اقدامات باعث شدند که سرویس مذکور در شرایط رقابتی تری قرار گرفته و مشتریان کمتری را ( در مقایسه با وضعیت قبلی خود ) از دست دهد.

منبع:نشریه بزرگراه رایانه شماره 122