با وجود آن که پردازنده دو هسته ای با فناوری پیشرفته تر 32 نانومتری تولید و بعد از همکار چهار هسته ای خود به بازار عرضه شده، اما به طور چشمگیری از آن عقب می ماند. با این حال، این فاصله برای ما یک پدیده غیرقابل توضیح به شمار نمی آید. موضوع این است که پردازنده های دو هسته ای Clarkdale برخلاف پردازنده های چهار هسته ای Lynnfield فاقد ساختار یکپارچه هستند، بلکه از دو die نیمه هادی تشکیل شده اند که در داخل یک بسته بندی واحد قرار گرفته اند. در عین حال، کنترلر حافظه در داخل یک die مجزا از هسته های محاسباتی پیاده سازی شده است. به همین دلیل است که زیر سیستم حافظه با سرعت پایین تری کار می کند، زیرا اکنون یک QPI اضافی در فاصله میان پردازنده و حافظه قرار گرفته است که به این واحدهای داخل بسته بندی پردازنده Clarkdale برای برقراری ارتباط با یکدیگر کمک می کند. به همین دلیل ویژه، خصوصیات عملکرد زیرسیستم حافظه در سیستم های مبتنی بر پردازنده های دو هسته ای Core i3 و Core i5 شایسته مطالعه جداگانه ای است. تعمیم نتایجی که قبلاً در سیستم های LGA 1156 مجهز به پردازنده های چهار هسته ای به دست آمده اند، به وضوح منطقی به نظر نمی رسد. به همین دلیل، ما یک آزمایش جداگانه را ترتیب داده ایم که تأثیر فرکانس کلاک و زمانبندی تأخیرهای حافظه بر عملکرد سیستم های مبتنی بر Clarkdale را آشکار خواهد کرد. ایده مذکور با توجه به این واقعیت که ما یک پردازنده قابل اورکلاک Core i5-655 با ضریب فرکانس باز را در اختیار داریم، بیش از پیش حساسیت پیدا می کند. این پردازنده نه تنها امکان تنظیم ضریب فرکانس را برای دستیابی به سرعت کلاک مورد نظر فراهم می سازد، بلکه دسترسی به دامنه گسترده ای از حالت های عملکردی حافظه را نیز در اختیار شما می گذارد. در حالی که پردازنده های معمولی Clarkdale تنها از حافظه های DDR3-1333 در حالت اسمی آن ها پشتیبانی می کنند، این مدل پردازنده با یک ضریب فرکانس باز امکان افزایش سرعت کلاک حافظه تا سطح DDR3-1866, DDR3-1600 و DDR3-2133 را فراهم می کند.
امیدواریم توانایی پردازنده Core i5-655 برای پشتیبانی از حالت های سریع تر حافظه حداقل تا حدودی سرعت پایین کنترلر حافظه را جبران کند، زیرا در اکثر موارد این کنترلر حافظه است که به گلوگاه ریز معماری Clarkdale تبدیل می شود و از آشکار شدن پتانسیل عملکردی واقعی این پردازنده ها جلوگیری می کند.

نگاه نزدیک تری به حافظهGell EVO ONE PC3-17000
 

به منظور آزمایش پردازنده با کنترلر حافظه ای که (به صورت نظری) امکان استفاده از DDR3-1333 را حتی بدون افزایش کلاک مبنا فراهم می کند، ما با وسواس زیادی به جستجوی یک حافظه مناسب پرداختیم که در چنین فرکانس های بالایی با مشکل مواجه نشود. ما تصمیم گرفتیم از سری DDR3 EVO ONE شرکت Gell استفاده کنیم که در میان اورکلاک کنندگان از محبوبیت بالایی برخوردار است. کیت GE34GB2133C9DC شامل یک جفت ماجول 2 گیگابایتی است که برای کار در فرکانس 2133 مگاهرتز با زمانبندی 27-9-9-9 طراحی شده اند. باید توجه داشته باشید که چنین محصولاتی در بازار امروز حافظه، تقریباً کمیاب هستند و به همین دلیل ارزش بررسی دقیق تر را دارند.

با وجود آن که کیت حافظه Gell GE34GB2133C9DC در یک بسته بندی استاندارد عرضه می شود، ماجول های داخل آن تا حدودی غیرعادی به نظر می رسند. این موضوع چندان تعجب آور نیست زیرا ماجول های حافظه ای که حتی بدون یک افزایش چشمگیر ولتاژ در چنین فرکانس بالایی کار می کنند، به خنک کنندگی پیشرفته ای برای تراشه های خود نیاز دارند. در واقع بدیهی است که حرارت گیرهای آلومینیومی ساده نظیر نمونه هایی که بر روی اکثر ماجول های حافظه رده Enthusiast دیده می شوند، برای چنین ماجول هایی کافی نخواهند بود.
خنک کنندگی ماجول های EVO ONE شامل دو بخش است. اولین بخش از صفحات آلومینیومی نسبتاً معمولی ساخته شده که با یک نوار اینترفیس حرارتی به تراشه ها چسبانده شده است. بخش دوم حاوی یک لوله حرارتی صاف با 25 پره ظریف بر روی آن است که با زاویه 90 درجه نسبت به خود ماجول قرار گرفته اند. انتهای این لوله حرارتی مابین صفحات حرارت گیر در بالای تراشه های حافظه پرس شده و به همین دلیل هیچ حرارت مستقیمی را جذب نمی کند. همین موضوع باعث می شود ما تا حدودی درباره کارآیی واقعی آن نگران باشیم. با این حال، این پیکربندی خنک کنندگی دارای یک مزیت بی چون و چرا است؛ این ساختار به صورتی طراحی شده است تا جریان هوای خنک کننده پردازنده درست از مابین پره های آن عبور کند.
در میان مزایای EVO ONE، باید به آزمایش شدن آن با فناوری DBT(Die-hard Burn-in) اشاره کنیم. این رویه آزمایشی نشان می دهد که ماجول ها یک آزمایش فشار 24 ساعته را با افزایش چشمگیر ولتاژ و همچنین افزایش دمای محیطی تا سطح 100 درجه سانتیگراد پشت سر گذاشته اند. این روش به تولید کننده امکان می دهد تا تراشه های بالقوه ضعیفی که می توانند در طول یک دوره زمانی ابتدایی دچار خرابی شوند (و بخش عمده ای از محصولات برگشتی را تشکیل می دهند) را جدا کند.

اما حتی این مزایای قابل ملاحظه نیز نمی توانند یک نقیصه جدی ماجول های حافظه سری EVO ONE شرکت Gell را جبران کنند: بزرگی بیش از حد سیستم خنک کنندگی آن ها. حرارت گیرها به حدی بلند هستند که این ماجول ها نمی توانند در هر سیستمی نصب شوند. تعداد نسبتاً زیادی ازخنک کننده های قدرتمند پردازنده ها، تا روی اسلات های DIMM گسترش پیدا می کنند و در این وضعیت ماجول های EVO ONE واقعاً هیچ شانسی برای نصب در این اسلات های DIMM نخواهند داشت.
برچسب های موجود بر روی هر دو ماجول حافظه، حاوی شماره قطعه محصول و همچنین مشخصات اصلی آن ها هستند. فهرست کامل مشخصات کیت حافظه Gell GE34GB2133C9DC عبارتند از:
کیت دو کاناله با دو ماجول 2 گیگابایتی( مجموعاً 4 گیگابایت)
فرکانس اسمی: 2133 مگاهرتز
زمانبندی: 1T- 27-9-9-9
ولتاژ: 1.65v

به عبارت دیگر، این حافظه برای کار در فرکانس 2133 مگاهرتز از تغذیه 1/65 ولت استفاده می کند که به یک استاندارد غیررسمی برای ماجول های قابل اورکلاک در سیستم های LGA 1156 و LGA 1366 تبدیل شده است.
ماجول های Gell GE34GB2133C9DC از پروفایل های XMP پشتیبانی می کنند. یکی از این پروفایل ها، مشخصات رسمی ماجول ها را تکرار می کند. به علاوه، پروفایل های مذکور در عین حال نشان می دهند که تولید کننده ماجول ها عملکرد بی نقص کیت با زمانبندی 25-8-8-8 در فرکانس 1900 مگاهرتز و زمانبندی 22-7-7-7 در فرکانس 1666 مگاهرتز را تضمین کرده است. SPD مثل همیشه حاوی تنظیماتی است که عملکرد سیستم را بدون هرگونه تنظیمات پیکربندی، تضمین می کند.
حافظه DDR3-2133 شرکت Gell در طول آزمایش های عملی ثابت کرده است که مشخصات سطح بالای آن دقیقاً همان چیزی هستند که ادعا می کند. وقتی ما از این حافظه در یک سیستم مبتنی بر مادربرد Asus P7P55D Premium با چیپ ست Intel P55 Express و یک پردازنده Core i7-860 استفاده کردیم، توانستیم آن را به طور پایداری در پیکربندی DDR3-2214 با زمانبندی 2T-27-9-9-9 به کار بیندازیم. در همین شرایط، ولتاژ ماجول های حافظه DDR3 ما 1/65 ولت بود که دقیقاً مشخصات رسمی آن و وضعیت توصیه شده توسط اینتل به شمار می آید.

این یک نتیجه بسیار مثبت بوده و گویای سطح بسیار بالای این کیت حافظه Gell است. جذابیت این موضوع زمانی دو چندان می شود که بدانید 17000-Gell EVO ONE PC3 نیز با زمانبندی تهاجمی حافظه ما را ناامید نکرد. به طور دقیق تر، این حافظه در حالت 1745-DDR3 با زمانبندی 1T-20-7-7-7 به صورت کاملاً پایداری کار می کرد. در این حالت، عملکرد زیر سیستم حافظه تنها اندکی پایین تر از عملکرد آن با حداکثر فرکانس ممکن و تنظیمات زمانبندی نسبتاً آرام تر، بوده است.
در اینجا می توانیم ماجراجویی خود با ماجول های حافظه عالی DDR3-2133 شرکت Gell را به پایان برسانیم، البته اگر یک نکته مهم در این میان وجود نداشت. به احتمال متوجه شده اید که ما پتانسیل اورکلاکینگ کیت Gell GE34GB2133C9DC o,n خود را در یک سیستم LGA1156 مبتنی بر یک پردازنده Core i7 آزمایش کرده ایم که ارتباط چندانی با عنوان این مقاله ندارد. البته ما دلایل خود را برای انجام این کار داشته ایم. موضوع این است که کنترلر حافظه پردازنده Clarkdale با کنترلر حافظه پردازنده های Lynnfield تفاوت دارد و این تفاوت صرفاً به محل قرارگیری آن در داخل یک die نیمه هادی جداگانه مربوط نمی شود. همانطور که آزمایش های عملی ما نشان دادند، وقتی ماجول های DDR3 با پردازنده های دو هسته ای LGA1156 مورد استفاده قرار می گیرند به صورت کاملاً متفاوتی کار می کنند. در واقع ما نتوانستیم در طول اورکلاکینگ حافظه با یک پردازنده Clarkdale به همان نتایج بالا دست پیدا کنیم. در عین حال به نظر می رسد که این یک مشکل عمومی است؛ هر حافظه پر سرعتی که برای مشتاقان سخت افزاری ارائه شده با پردازنده های دو هسته ای LGA1156 کندتر از زمانی کار می کند که با یک پردازنده چهار هسته ای LGA1156 مورد استفاده قرار می گیرد.
برای مثال، کیت Gell EVO ONE PC3-17000 که در ابتدا برای کار در حالت DDR3-2133 طراحی شده و در واقع می تواند کاملاً در فرکانس های بالاتر از 2/2 گیگاهرتز پایدار بماند، هنگامی که در یک سیستم مبتنی بر Core i5-655K نصب می شود تا سطوح غیرمنتظره ای افت می کند.

DDR3-2000 بالاترین سطحی است که پردازنده Clarkdale ما می تواند در اختیار حافظه Gell GE34GB2133C9DC قرار دهد. به عبارت دیگر، اورکلاک کنترلر حافظه پردازنده های دو هسته ای LGA1156، یک مانع مخفی را آشکار می سازد و این حقیقت که پردازنده قابل اورکلاک Core i5-655K حالت تنظیمات DDR3-2133 را برای حافظه امکانپذیر می سازد، هیچ معنایی ندارد. در واقع ما برای یافتن هرگونه تائید عملی در این زمینه که حافظه می تواند با چنین پردازنده ای در سطح مذکور مورد استفاده قرار گیرد، ناکام ماندیم.
به هر حال، همان طور که آزمایش های بیشتر نشان دادند، کنترلر حافظه Clarkdale تنها زمانی که از حافظه DDR3 پرسرعت استفاده می کردیم مشکل ساز نبود. هنگامی که تنظیمات تهاجمی حافظه را آزمایش می کنید نیز با مشکلاتی مواجه خواهید شد، هرچند که این موضوع تا حدود زیادی به تقسیم کننده مورد استفاده شما برای فرکانس حافظه بستگی دارد. با وجود این، انعطاف پذیری پایین تر کنترلر حافظه پردازنده های دو هسته ای LGA1156 در مقایسه با کنترلر حافظه درون پردازنده های Lynnfield، یک واقعیت اجتناب ناپذیر است.

پیکربندی بستر آزمایش
 

ما برای آزمایش های مورد نظر خود از بستر آزمایشی زیر استفاده کردیم:
پردازنده: Core i5-655K (دو هسته.Clarkdale/ چهار رشته پردازشی، 3/2 گیگاهرتز، و 4 مگابایت کاشه L3)
مادربرد: ASUS P7P55D Premium
( LGA1156 با چیپ ست P55 Express)
حافظه: دو ماجول 2 گیگابایتی Gell EVO ONE PC3-17000
کارت گرافیک: ATI Radeon HD 5870
درایو دیسک سخت: WD VelociRaptor
(WD3000HLFS)
خنک کننده پردازنده:Thermalrigth Ultra-120 eXtreme
با فن Enermax Everest
منبع تغذیه: (W 880(Tagan TG880-U33II
سیستم عامل: Windows 7 Ultimate x64
آزمایش اول: حالت اسمی
اولین بخش از آزمایش ما به کار سیستم در حالت اسمی آن اختصاص دارد، یعنی زمانی که هیچ یک از قطعات سیستم اورکلاک نشده اند. تنها ضریب فرکانس حافظه و زمانبندی حافظه تغییر کرده اند. باید بگوییم که ما در طول این آزمایش تلاش کردیم تا عادی ترین شرایط کاری را برای سکوی خود تقلید کنید، بنابراین تصمیم گرفتیم که هیچ یک از فناوری های پردازنده را غیرفعال نکنیم. Hyper-Threading, Hyper-Threading و Intel SpeedStep طبق معمول کار می کردند. سیستم، پردازنده Core i5-655K ما را به عنوان یک پردازنده چهار هسته ای شناسایی می کرد و فرکانس کلاک آن تحت فشار محاسباتی با شدت های مختلف تا 3/33 گیگاهرتز یا 3/46 گیگاهرتزی افزایش می یافت. در ابتدا تصمیم داشتیم Core i5-655K را در تمام حالت های ممکن، که بسیار بیشتر از حالت های ممکن بر روی یک پردازنده LGA1156 عادی هستند، آزمایش کنیم. پردازنده های معمولی Core i5 صرفاً می توانند کلاک حافظه را در حالت های DDR3-800، DDR3-1066 یا DDR3-1333 تنظیم کنند، اما پردازنده قابل اورکلاک Core i5-655K در عین حال از حالت های DDR3-1866, DDR3-1600 و DDR3-2133 نیز پشتیبانی می کند. حداقل، این نتیجه ای است که ما پس از بررسی تنظیمات قابل دسترس با این پردازنده در تنظیمات بایوس مادربرد به آن رسیدیم. با این حال، تجربه های عملی نشان دادند که همه این پیکربندی های حافظه عملی نخواهند بود. به طور خاص، همانطور که قبلاً نیز اشاره کردیم، Core i5-655K در کار با فرکانس حافظه 2133 مگاهرتزی به صورت پایدار با شکست مواجه شد. بنابراین، مجبور شدیم حالت DDR3-2133 را از آزمایش ها حذف کنیم. یک مشکل دیگر در حالت DDR3-1600 ظاهر شد. در این حالت، حافظه تنها با زمانبندی های ملایم تر 9-9-9-27 یا 8-8-8-24 پایدار می ماند. هنگامی که ما زمانبندی را به صورت 7-7-7-21 تنظیم کردیم، سیستم در زمان بوت قفل می کرد، حتی با وجود این واقعیت که کیت Gell GE34GB2133C9DC براساس مشخصات خود مطمئناً از این حالت کاری پشتیبانی می کند. به عبارت دیگر، کنترلر حافظه Clarkdale همان قدر که در اولین نگاه به نظر می رسد ساده نیست، پس به طور آشکاری بسیار عجیب است که نمایندگان عادی خانواده Clarkdale هیچ ضریبی ندارند که امکان تنظیم کلاک حافظه در سطحی بالاتر از DDR3-1333 را فراهم کند.
ما از آزمایش مقایسه ای Cachemem در یوتیلیتی Lavalys Everest برای بررسی پهنای باند و تأخیر زیر سیستم حافظه استفاده کردیم. وضعیت در اینجا بسیار جالب توجه بود. از یک سو، افزایش فرکانس حافظه و زمانبندی های پایین تر به طور منطقی به کاهش تأخیر عملی کلی منتهی می شود. اما از سوی دیگر، اگر به سطح عملکرد در طول عملیات خواندن زیر سیستم حافظه نگاه کنید(که یکی از مهم ترین پارامترهای عملی به شمار می آید)، نمی توانید یک رشد واقعاً قابل توجه را مشاهده کنید. به نظر می رسد در حالی که حافظه در سرعت های بالاتر از DDR3-1333 کار می کند، پهنای باند در مسیر مابین هسته های محاسباتی پردازنده و حافظه به طور مصنوعی توسط نوعی مانع محدود می شود. بنابراین، تقریباً منطقی خواهد بود که فرض کنیم این مانع، چیزی غیر از گذرگاه داخلی اتصال دهنده die پردازنده با die حاوی خود کنترلر حافظه نیست. به عبارت دیگر، استفاده از حافظه پرسرعت با پردازنده های Clarkdale بدون هیچ اورکلاکی و تنها با افزایش فرکانس کلاک پایه پردازنده، معنای چندانی نخواهد داشت. البته نتایج آزمایش های مقایسه ای ما نیز این مشاهدات را به وضوح تأیید می کنند. گرچه DDR3 SDRAM پرسرعت تنها سطح پایین تری از تأخیر زیر سیستم حافظه را تأمین می کند، به ندرت بر افزایش پهنای باند تأثیر می گذارد و شاهد هستیم که سطح عملکرد در تعدادی از آزمایش های ما با نصب ماجول های حافظه سریع تر افزایش می یابد. به طور متوسط، استفاده از DDR3-1866 به جای DDR3-1333 تقریباً 3 درصد بهبود عملکرد را به همراه خواهد داشت. این دقیقاً همان چیزی است که اینتل با توصیه عدم استفاده از حافظه های سریع تر از 1333 مگاهرتزی به همراه پردازنده های Core i5 و Core i3 خود، از ما پنهان کرده بود. به اعتقاد ما، این یک افزایش بی دوام در سرعت عملی به شمار می آید که دلایل خوبی را در اختیارمان قرار می دهد تا درباره نیاز به DDR3 SDRAM پرسرعت در سیستم های LGA1156 اورکلاک نشده تردید داشته باشیم.

آزمایش دوم: اورکلاکینگ
 

به سختی می توان نتایج آزمایش اول را به عنوان محرکی برای استفاده از حافظه سریع در سیستم های LGA1156 مجهز به پردازنده های دو هسته ای در نظر گرفت. با این حال، حتی این روش استفاده از حافظه سریع یعنی عدم افزایش کلاک مبنا نیز تنها برای عده ای از کاربران قابل دسترسی است که شانس خریداری یک پردازنده سری K با یک ضریب فرکانس باز را داشته اند. اکثر سیستم های مبتنی بر پردازنده های Clarkdale، پردازنده خود را هنگامیکه حافظه سریع تری با کلاک بیش از 1333 مگاهرتز در دسترس باشد، با افزایش فرکانس BCLK اورکلاک می کنند. دقیقاً به همین دلیل است که تصمیم گرفتیم دومین بخش از آزمایش های خود را به مطالعه تأثیر تنظیمات زیر سیستم حافظه بر عملکرد یک سیستم اورکلاک شده با این وضعیت ویژه، اختصاص دهیم.
باید همین جا به این نکته اشاره کنیم که وقتی پردازنده خود را با افزایش کلاک مبنای آن اورکلاک می کنید، تمام گذرگاه ها در داخل سیستم شما با سرعت های بالاتری کار خواهند کرد. علاوه بر فرکانس کلاک پردازنده، سرعت گذرگاه QPI که ارتباط مابین dieهای پردازنده را با یکدیگر برقرار می کند نیز افزایش پیدا می کند. در نتیجه، انتظار داریم که ارتباط آشکارتری را مابین سرعت زیر سیستم حافظه و عملکرد آن مشاهده کنیم.
برای این که شرایط آزمایش را تا حد امکان واقعی تر کرده باشیم، پردازنده Core i5-655K خود را تا سطح 4/4 گیگاهرتز اورکلاک کردیم. این فرکانس با ضریب ×22 و کلاک BCLK 200 مگاهرتزی به دست آمده بود. تمام پردازنده های دو هسته ای Clarkdale از این ضریب پشتیبانی می کنند، پس نتایج این آزمایش می تواند به آسانی در مورد اکثر سیستم های موجود اعمال شود.
ما در طول این آزمایش ها حالت Turbo(که ضریب فرکانس پردازنده را به طور دینامیک تغییر می دهد) را غیرفعال کردیم، زیرا اورکلاکینگ تنها در این حالت می توانست بالاترین بازدهی را داشته باشد.
افزایش فرکانس کلاک مبنا باعث شد که مجموعه فرکانس های قابل دسترسی حافظه با ضریب های جداگانه تغییر کند. به جای DDR3-1067, DDR3-800 و DDR3-133 پردازنده به طور خودکار پشتیبانی خود را به ترتیب DDR3-1600, DDR3-1200 و DDR3-2000 تغییر داد. تمام این سه حالت نه تنها در سیستم هایی که از یک CPU با ضریب فرکانس باز استفاده می کنند، بلکه بر روی سایر سیستم ها نیز قابل دسترسی هستند. در واقع این فرکانس ها می توانند با هر پردازنده Clarkdale امکانپذیر شوند. دقیقاً به همین دلیل است که ما از این فرکانس BCLK ویژه 200 مگاهرتزی استفاده کردیم، زیرا به شما اجازه می دهد که حالت DDR3-2000 را بر روی هر پردازنده LGA1156 در اختیار داشته باشید.

همانطور که انتظار داشتیم، تأثیر فرکانس حافظه بر پهنای باند عملی زیر سیستم حافظه، پس از اورکلاک شدن پردازنده بسیار بیشتر است. با وجود این که 40 درصد افزایش فرکانس حافظه در حالت اسمی تنها با 7 درصد بهبود در عملیات خواندن حافظه همراه است، حالا 66 درصد افزایش فرکانس DDR3 SDRAM بیش از 21 درصد تقویت در پهنای باند عملی زیر سیستم حافظه را نمایش می دهد. به عبارت دیگر، اورکلاکینگ گذرگاه QPI داخلی پردازنده تأثیر مثبتی بر عملکرد زیرسیستم حافظه دارد. تنها یک نکته در این میان به چشم می خورد: نتایج آزمایش سیستم با DDR3-1600 SDRAM بسیار پایین هستند. با این حال، هیچ اشتباهی رخ نداده: کنترلر حافظه Clarkdale تنها غافلگیری دیگری را برای ما آماده کرده است. این یک خصوصیت عجیب ضریب ×8 فرکانس حافظه( که در حالت اسمی امکان تنظیم کلاک حافظه به صورت DDR3-1067 را فراهم می کند) است که پهنای باند عملی زیر سیستم حافظه را کاهش می دهد.
حالت DDR3-1600 انتخاب شده با افزایش BCLK به 200 مگاهرتز واقعاً بهینه ترین گزینه به شمار نمی آید. براساس نتایج به دست آمده، DDR3-1200 با زمانبندی های پایین تر تقریباً همیشه نتیجه بهتری را به همراه دارد. با این حال، ما هیچ شکایتی در مورد DDR3-2000 نداریم. به طور متوسط، استفاده از DDR3-2000 در یک سیستم اورکلاک شده با پردازنده LGA1156 دو هسته ای می تواند عملکرد را تا سطح 5 درصد افزایش دهد و در برنامه هایی که به پارامترهای زیر سیستم حافظه حساس هستند(مانند بازی ها)، این افزایش عملکرد می تواند به 10 درصد برسد.

جمع بندی
 

به هر حال، جمع بندی کلی که می توان از آزمایش های انجام شده در این مقاله به دست آورد این است که عملکرد پردازنده های LGA1156 دو هسته ای، به طور جدی به سرعت حافظه بستگی ندارد. این موضوعی است که صرفاً در مورد پردازنده های Clarkdale صدق نمی کند: ما قبلاً نیز بارها درباره تأثیر اندک سرعت حافظه بر عملکرد سیستم صحبت کرده ایم.
با این حال یک وضعیت ویژه در اینجا وجود دارد. هر چند که پردازنده های Clarkdale به طور رسمی دارای یک کنترلر حافظه مجتمع هستند، اما در واقع کنترلر مذکور در داخل یک die نیمه هادی جداگانه قرار دارد که از طریق گذرگاه QPI با die پردازنده ارتباط برقرار می کند. این گذرگاه اضافی به یک گلوگاه تبدیل می شود که در نتیجه آن افزایش عملکرد وقتی از حافظه سریع تر از DDR3-1333 استفاده می کنید، بسیار اندک خواهد بود. با وجود این، DDR3-1600 و DDR301866 بدون اورکلاک شدن فرکانس BCLK تنها با پردازنده های Core i5-655K که ضریب فرکانس بازی دارند قابل استفاده خواهند بود، وضعیتی که چندان گسترده به شمار نمی آید. پردازنده های دو هسته ای معمولی خانواده های Core i5 و Core i3 در حالت اسمی خود امکان تنظیم کلاک حافظه در هر سطحی بالاتر از 1333 مگاهرتز را فراهم نمی کنند. در طول آزمایش اورکلاکینگ با افزایش فرکانس BCLK، فرکانس گذرگاه QPI نیز افزایش می یابد و به همین دلیل هیچ مشکلی در رابطه با حافظه پر سرعت در سیستم هایی با پردازنده Clarkdale اورکلاک شده وجود نخواهد داشت. در مقابل، ما یک خصوصیت عجیب دیگر را کشف کردیم: بهتر است از به کارگیری ضریب ×8 برای حافظه اجتناب کنید، زیرا پهنای باند عملی زیر سیستم حافظه به دلایلی در این وضعیت با افت چشمگیر مواجه می شود. بنابراین، بهتر است از ضریب کوچک تر ×6 با تنظیمات زمانبندی پایین و یا بالاترین ضریب ×10 برای دستیابی به حداکثر عملکرد استفاده کنید. در بهترین حالت، شما می توانید با تغییر پارامترهای زیر سیستم حافظه به 8 تا 10 درصد عملکرد بیشتر دست پیدا کنید.
خودتان باید تصمیم بگیرید که آیا این سطح بهبود می تواند سرمایه گذاری برای خرید حافظه های قابل اورکلاک را توجیه کند یا خیر. با این حال، خرید هر نوع حافظه ای سریع تر از DDR3-2000 برای سیستمی با یک پردازنده دو هسته ای LGA1156 به هیچوجه منطقی نخواهد بود. حتی اگر یک پردازنده Core i5-655K با ضریب فرکانس باز را در اختیار داشته باشید، تا زمانی از راه حل های خنک کنندگی سطح بالا را در اختیار نداشته باشید نمی توانید از حافظه های فوق سریع استفاده کنید. در پایان باید تنها یک نکته را اضافه کنیم: ما توانستیم کنترلر پردازنده Clarkdale خود را تنها اندکی به همکار آن در پردازنده های Lynnfield نزدیک تر کنیم. برای این کار مجبور شدیم تمام گذرگاه های داخل سیستم مبتنی بر Clarkdale را تا 50 درصد اورکلاک کرده و از حافظه های پرسرعت و قابل اورکلاک DDR3-2000 استفاده کنیم تا زیر سیستم حافظه را به سطح پیکربندی های مبتنی بر Lynnfield با حافظه DDR3-1333 برسانیم. بنابراین، کاملاً آشکار است که پردازنده های چهار هسته ای گران تر LGA1156 بدون هیچ بحثی سریع تر از برادران دو هسته ای خود هستند، نه تنها در زمینه قدرت محاسباتی بلکه در هنگام کار با زیر سیستم حافظه.
منبع: عصر شبکه، شماره 112.
/ج