صد دفعه گفتم لباساتو جلوم تکون نده ، دکتر گفته به گرد گلها حساسیت دارم !

.

.

.

درسته دلت از سنگه ولی اشکال نداره ! آخه فقط من هنوز بت پرست موندم !

.

.

.

هیچ ثروتی بالاتر از مهربانی نیست ، یادت باشه تو خیلی ثروتمندی

یه خورده از ثروتت رو هم به ما بدی چی میشه آخه !؟

.

.

.

ای همه غمگین اگر تنها شدی ، من با توام / خسته دل از هر که و هر جا شدی ، من با توام

گر به کنج بی کسی نشسته ای با درد خویش / دلگران از مردم دنیا شدی ، من با توام . . .

.

.

.

امروز ما ادم ها به جای اینکه دنبال خواب راحت باشیم

دنبال تخت خواب راحت هستیم ،

زندگی قشنگ شده ولی خوشمزه نیست  . . .

.

.

.

شهر من رو به زوال است تو باید باشی / دل من زیر سوال است تو باید باشی

فال حافظ زدم آن رند غزل خوان میگفت / زندگی بی تو محال است تو باید باشی

.

.

.

به که پیغام دهم ؟

به شباهنگ که شب مانده به راه ؟ / یا به انبوه کلاغان سیاه

به پرستو که سفر میکند از سردی فصل / یا به مرغان نکوچیده شهر ؟

به که پیغام دهم که به یادت هستم . . . ؟

.

.

.

میدونی چرا خورشید داغه !؟ چون میبینه تو مال منی آتیش میگیره !

.

.

.

شب ساعت ابری مرا داد به تو / افتاد نگاه خسته ی باد به تو

باران زد و خیس شد تن خاطره ها / باران زد و باز یادم افتاد به تو . . .

.

.

.

از دورى تو دلى پر از غم دارم / وز غصّه ى تو همواره ماتم دارم

گر حق بدهد به من همه ملک وجود / گویم که گل روى ترا کم دارم . . .

.

.

.

رفتن همیشه راه نیست / وقتی که سینه ای پر آه نیست

شکستی تو دل من / آیا این گناه نیست  . . . ؟

.

.

.

عشق یعنی رفتن از شهر بهار / با دو چشم تر به سوی روزگار

عشق یعنی بی وفایی های یار / عشق یعنی سالها در انتظار . . .

.

.

.

زندگی باید کرد ، گاه با یک گل سرخ ، گاه با یک دل تنگ

گاه باید رویید در پس این باران ، گاه باید خندید بر غمی بی پایان . . .

.

.

.

پناهی نیست جز آوار /  رفیقی نیست جز دیوار

کجایی ای چراغ عشق /  منو از سایه ها بردار  . . .

.

.

.

آسمان کوچک من همه شب بارانیست / همه شب در تب چشمان ترم مهمانیست

شکوه از فاصله ها نیست که از قلب من است / غم و اندوع دل عاشق من پنهانیست . . .

.

.

.

چو گل های شقایق داغدارم / بیا پروانه شو بنشین کنارم

بزن مرهم به زخم قلبم ای دوست /  که خنجر خورده ی این روزگارم  . . .

.

.

.

دگر عاشق نخواهم شد که معشوقان جفا کارند / روم کنجی ز میخانه که می نوشان وفا دارند . . .

.

.

.

دوستی یعنی که ما باور کنیم ، یک دل دیگر ارادتمند ماست . . .